Timothy Beck is een Nederlandse sprinter, die tevens actief is geweest als bobsleeër. In beide disciplines vertegenwoordigde hij Nederland op de Olympische Spelen. Beck werd vooral bekend door zijn bronzen medaille, die hij samen won met Caimin Douglas, Patrick van Balkom en Troy Douglas op het onderdeel 4x 100m estafette tijdens de wereldkampioenschappen van 2003 in Parijs.

‍
Wij gingen in gesprek met Timothy en hij vertelde over zijn meest intense flow moment in de halve finale op het WK in Parijs in 2003.
‍
“Het was mijn eerste halve finale op een Wereldkampioenschap. Voor het eerst in zo’n groot stadion, veel publiek, televisie erbij etc. Ik genoot ervan, snoof de energie van het publiek in het stadion op en had zin om te gaan lopen. Ik herinner me dat ik in de startblokken stond en dat ik een gevoel van onoverwinnelijkheid had. Ik was erg zelfzelfverzekerd en had heel veel zin om te gaan lopen. Ik had geen negatieve gedachte, geen angst, helemaal niks daarvan. Maar ik begon met een valse start. Tijdens de generale starttraining een dag ervoor, was ik zelfs na twee valse starten op de training gediskwalificeerd op de training. Maar ik lachte om mijn valse start en ging vol zelfvertrouwen weer in de startblokken staan. Het startschot klonk, en ik ben gaan lopen, gaan lopen en lopen en gaf het stokje over aan Troy Douglas. Van het moment tussen het startschot en het overgeven van het stokje weet ik niets, maar dan ook helemaal niets meer. Ik had nergens aan gedacht, niet gedacht dat ik mijn knieën omhoog moest doen, dat ik ontspannen moest blijven lopen, dat ik mijn nek niet achterover moest gooien, dat ik mijn schouders ontspannen moest houden, mijn voetpunten omhoog moest doen, en dat ik actief door een bocht moest gaan lopen. Ook niet gedacht waar mijn tegenstanders zaten. Ik was alleen maar bezig met mijn eigen race. Ik was me totaal niet bewust van tijd en plaats, het ging gewoon. Ik weet alleen maar dat het super makkelijk en ontspannen ging. Toen ik de beelden terug zag dacht ik van: ‘zooh, ben ik dat?’. Ook nadat ik het stokje had overgegeven kon ik mij helemaal niets meer herinneren tussen het moment van stokje overgeven en het moment dat ik hoorde dat we geplaatst waren voor de finale. De hele wedstrijd is eigenlijk langs mij heengegaan. Alle trainingen van afgelopen tien jaar kwamen daar samen, zonder na te denken, volkomen automatisch”.